کاراته

تاریخچه کاراته

کاراته یکی از رشته‌های رزمی است که در ژاپن به وجود آمده و توسعه یافته است. تاریخچه کاراته به قدمتی بسیار طولانی در ژاپن بازمی‌گردد و ریشه‌هایی کهن دارد. این رشته رزمی به صورت مختصر در ادامه توضیح داده می‌شود:

در قرون وسطی، کاراته یا "تهوتی" به عنوان یک سبک قدیمی فرم رزمی در ژاپن شناخته می‌شد. در اواخر قرن ۱۹، استادی به نام آنکو ایتو از سبک‌های تهوتی الهام گرفت و به شکل جدیدی با اصولی متمرکز بر توانمندی‌های جسمی و روحی آن رشته را بازتعریف کرد. استاد ایتو از جوانی خود به زورخانه‌های چین دعوت شد و با مبارزانی از سبک‌های کونگ فو و تای چی پو برخورد کرد. ایتو الهام‌بخشی بزرگ برای توسعه کاراته بوده و تکنیک‌ها و اصول آن را توسعه داد.

سپس، دو مکتب مهم کاراته در ژاپن شکل گرفتند. یکی از آنها مکتب شوتوکان بود که توسط گیشین ایتو (فرزند آنکو ایتو) تاسیس شد و دیگری مکتب وادو بود که توسط هیرویوشی نیشیتا تأسیس شد. این دو مکتب با ترکیبی از تکنیک‌های سخت (کارته) و نرم (کاراته)، کاراته را به شکلی جدید و متنوع‌تری توسعه دادند.

در سال ۱۹۵۶، اتحادیه جهانی کاراته (WKF) تشکیل شد و نقشه‌برداری رسمی برای رشته کاراته صورت گرفت. در سال ۱۹۸۸، کاراته به عنوان یکی از رشته‌های رزمی رسمی به منظور شرکت در المپیک در نمایشی در المپیک سولئون ترکیه، به عنوان یکی از رشته‌های المپیکی شناخته شد. این تشریفات به کاراته اجازه داد تا به شکل یک رشته رسمی و معتبر در مسابقات بین‌المللی شناخته شده و توسعه پیدا کند. از آن زمان به بعد، کاراته در المپیک و دیگر رقابت‌های بین‌المللی به عنوان یک رشته رسمی و مورد توجه قرار گرفته است.

آداب کاراته

کاراته، علاوه بر تمرین‌های فیزیکی و تکنیکالی، دارای آداب و اصولی است که در حین تمرین و رقابت‌ها باید رعایت شوند. در زیر به برخی از آداب کاراته اشاره می‌کنم:

1. خوش‌آمدگویی و ادای احترام: در کاراته، اهمیت زیادی به ادای احترام و خوش‌آمدگویی به یکدیگر و به مربیان و شاگردان می‌دهند. این شامل تحیت، بازوتکانی و سلام در شروع و پایان تمرینات است.
2. لباس و سیستم رنگین کمان: هر شاگرد کاراته باید لباس رسمی به نام "گی" و کمربندی به رنگی که نشان دهنده مرحله‌ی تمرینی و تخصص اوست (کیو)، بپوشد. رنگ‌های کمربند از سفید برای مبتدیان تا سیاه برای مربیان و دانشمندان پیشرفته متفاوت است.
3. انضباط و تمرکز: در طول تمرین و رقابت‌ها، انضباط و تمرکز بسیار مهم هستند. شاگردان باید دستورات مربیان را با دقت رعایت کنند و به تمرینات با تمام وجودشان مشغول شوند.
4. احترام به حکمرانی و داوری: در رقابت‌ها و مسابقات کاراته، شاگردان باید احترام کاملی به حکمرانان و داوران نشان دهند. آنها باید دستورات و تصمیمات داوران را بدون شکایت و اعتراض قبول کنند و هرگونه نقص یا تخلف را با صبر و حوصله مورد بررسی قرار دهند.
5. خود‌کنترل و آرامش: در کاراته، آرامش و خودکنترل بسیار اهمیت دارد. شاگردان باید به خود آموزش دهند که در موقعیت‌های تنش‌زا و استرس آرامش خود را حفظ کنند و تصمیمات مناسب و درستی را بگیرند.
6. رعایت اصول اخلاقی: کاراته به اصول و ارزش‌های اخلاقی بسیار اهمیت می‌دهد. شاگردان باید اخلاقیاتی همچون احترام، امانتداری، صداقت، شجاعت، و حسن خلق را در تمام جنبه‌های زندگی خود و به خصوص در روابطشان با دیگران رعایت کنند.
7. همکاری و روح تیمی: در کاراته، همکاری و روح تیمی بسیار مهم است. شاگردان باید بتوانند با دیگران در تمرینات و رقابت‌ها همکاری کنند و از تجربیات و دانش دیگران بهره‌برداری کنند.
8. احترام به حریم شخصی: شاگردان باید حریم شخصی دیگران را احترام بگذارند و هرگونه خشونت یا تجاوز به حریم شخصی را کاملاً خنثی کنند.
9. رعایت سلامتی و ایمنی: شاگردان باید به سلامتی و ایمنی خود و دیگران اهمیت دهند. آنها باید از تجهیزات محافظ مورد نیاز مانند کاپشن و کفش مناسب استفاده کنند. همچنین، قبل از شروع تمرینات، باید از انجام تمرینات آماده‌کننده و احمال فیزیکی زیادی برای بدن خود پرهیز کنند تا از آسیب‌ها و صدمات جدی جلوگیری کنند. همچنین، در صورت وجود صدمات یا مشکلات سلامتی، باید این موضوع را به مربیان و مسئولان آموزشی گزارش دهند و درمان مناسب را دریافت کنند. سلامتی و ایمنی همواره در اولویت قرار دارند و هرگونه خطری باید در سرعت برطرف شود تا زخمی شدن و صدمات جدی به جلوگیری شود.

لباس ورزشکاران کاراته

باس ورزشکاران کاراته به عنوان "گی" شناخته می‌شود و دارای استانداردهای خاصی است. این لباس شامل دو بخش است:

1. کاراته‌گی (Karategi): کاراته‌گی یک لباس تن متشکل از دو قسمت است. قسمت بالایی به نام "کمیز" (Uwagi) و قسمت پایینی به نام "شلوار" (Zubon) است.

• کمیز (Uwagi): کمیز به صورت بلوزی با یقه و بسته شدن با کمربند در جلو است. معمولاً از پارچه‌های سفید تهیه می‌شود. طراحی کمیز باید در حدی باشد که حرکت آزادانه ورزشکار را تسهیل کند.
• شلوار (Zubon): شلوار کاراته معمولاً به صورت بلوزی و بدون جیب است. طراحی شلوار باید طوری باشد که امکان حرکت و پوزش‌های مختلف را فراهم کند.

2. کمربند (Obi): کمربند، علاوه بر نشان دادن مرحله تمرینی و تخصص ورزشکار، به عنوان نمادی از ارزش‌ها و اخلاقیات کاراته نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. رنگ‌های کمربند از سفید برای مبتدیان تا سیاه برای ورزشکاران حرفه‌ای و مربیان پیشرفته متفاوت است.

مهمترین نکته درباره لباس کاراته این است که باید تمیز و به حالتی صاف باشد و بدون هیچ نمادی از تباهی و خشکشویی باشد.