پینت بال

تاریخچه‌ی پینت بال

توپ پینت بال توسط فردی به نام چارلز نلسون در اواسط دهه ۶۰ میلادی برای علامت‌گذاری درختانی که نیاز به قطع شدن داشتند، با استفاده از ژلاتین و رنگ خوراکی اختراع شد. بعدها این اختراع برای علامت‌گذاری احشامی که نیاز بود فروخته یا واکسینه شوند نیز مورد استفاده قرار می‌گرفت. اما رفته رفته استفاده از آن کمتر شد. تا اینکه نهایتا در سال ۱۹۸۱، حدود ۱۵ سال بعد از اختراع توپ پینت‌بال، سه نفر به نام‌های چارلز گینز، هِیز نوئل و باب گرنزی ایده‌ی برگزاری یک مسابقه را مطرح کردند. مضمون این مسابقه این بود که در نبرد بین شکارچیان مطرح شرح و مردم عادی، چند نفر می‌توانند زنده بمانند. این مسابقه در یک زمین حدودا ۴۰ هکتاری در ایالت نیو همپشایر آمریکا توسط ۱۲ نفر برگزار شد. بعد از بازخورد مثبتی که این سه نفر از برگزاری مسابقه گرفتند، شرکتی را برای شناساندن ورزش پینت بال به عموم مردم تشکیل دادند و توانستند تا در طول دهه ۸۰ میلادی پینت بال را به ورزشی فوق‌العاده محبوب تبدیل کنند به طوری که تنها تا پایان سال ۱۹۸۹، حدود ۷۵۰۰۰ نفر در آمریکا و کشورهای دیگری مانند کانادا و استرالیا، به بازی پینت‌بال مشغول می‌شدند.

آداب پینت بال

زمین مناسب برای ورزش پینت بال شامل بسیاری از موانع طبیعی یا مصنوعی است که می‌توان آن‌ها را به صورت یک محیط خاص جنگلی یا شهری کرد و یا حتی می‌تواند شامل محتوایی تاریخی باشد. این زمین مسابقه باید صاف و هموار به ابعاد 55×33 متر و در یک منطقه بدون شیب باشد و کاملا به وسیله توری مورد تأیید انجمن محصور گردد.
در زمین بازی حداقل 25 مانع به فاصله حداقل یک و نیم متر از خطوط اطراف زمین قرار می‌گیرد.

خطوط اطراف زمین بازی باید به گونه‌ای کشیده شود که به وضوح قابل دیدن بوده و حداقل 1.5 متر با تور اطراف زمین فاصله داشته باشد. ایستگاه پرچم نیز حداقل 2 متر عرض داشته و در وسط مرزهای عرضی زمین قرار دارد.

تجهیزات پینت بال

توپ رنگی: شامل گوی هایی سبک است که با رنگ محلول در آب و با غشای نازکی از ژلاتین پوشانده شده و معمولا در دو نوع کالیبر 50 و 68 عرضه می‌شوند.
اسلحه: از یک سیلندر CO2 با فشار بالا تشکیل شده است که با استفاده از این موتور، با سرعت 205 مایل در ثانیه شلیک می‌کند. این اسلحه‌ها از چهار قسمت تشکیل شده‌اند و شامل: مخزن هوای فشرده (نزدیک دسته)، قیف (بالای اسلحه که مهمات در آن منفجر میشود)، نشانگر (لوله تفنگ) و مسدود کننده دستگاه می‌باشند.
ماسک: شبیه به ماسک‌های ضدگاز است و مانع پاشیدن رنگ به چشم و ضربه خوردن به اجزای صورت می‌شود.
لباس پینت‌بال: در زمین‌های بزرگ و در محیط‌های طبیعی، بازیکنان از لباس‌هایی مانند پوشش‌های نظامی استفاده می‌کنند تا بتوانند از قابلیت استتار شدن در محیط بهره ببرند.
به طور کلی این لباس‌ها باید به صورتی باشند که از شدت برخورد توپ پینت بال بکاهند و باعث تسریع منفجر شدن توپ پس از برخورد شوند. لباس‌های حرفه‌ای پینت بال کمی از لباس‌هایی که در بازی‌های تفریحی از آن استفاده می‌شود متفاوت است و به پوشش ورزش‌های دیگری مانند موتور کراس شباهت دارد و از ضربه گیرهای مخصوصی در قسمت‌های مختلف بدن برخوردار است.
زانو بند و آرنج بند هم از دیگر پوشش‌هایی هستند که به بالا رفتن ایمنی بازیکن کمک بسیاری می‌کنند و معمولا در زیر لباس پینت‌بال پوشیده می‌شوند.
کفش: به نوع بازی پینتبال بستگی دارد و در بازی‌هایی مانند وودزبال بیشتر از چکمه و در بازی‌هایی مانند اسپید بال که سرعت عمل در آن اهمیت بالایی دارد، کفش های سبک‌تر مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما در مجموع کفش باید به گونه‌ای باشد که بازیکن بتواند به راحتی با آن حرکت کند.
دستکش: دستکش‌های پینت بال اکثرا از چرم یا پلاستیک سخت ساخته می‌شوند و طراحی آن ها به گونه‌ای است که از ایجاد آسیب‌های ناشی از برخورد گلوله جلوگیری می‌کنند.

قوانین پینت بال

مربوط به ایمنی

• از فاصله کمتر از ۳ متر به حریف خود شلیک نکنید.
• همیشه بالاتنه را هدف قرار دهید و هرگز به سر، پاها، کشاله ران و یا دست های کسی شلیک نکنید.
• بی هدف و بدون دیدن شلیک نکنید.
• سعی کنید تا همیشه، یک نفر که به کمک های اولیه آشنایی دارد را با خود همراه داشته باشید و یا اینکه کمک های اولیه مورد نیاز را بیاموزید.

سایر قوانین

از محدوده‌ی مشخص شده‌ی بازی خارج نشوید.

همیشه مهمات اضافی داشه باشید.

این بازی با اهداف مختلفی انجام می‌شود و شما می‌توانید بر سر فتح پرچم ها، کشتن بازیکنان حریف و یا به دست آوردن پایگاه آن‌ها بازی را انجام دهید.

در مسابقات رسمی این بازی تیم ها می توانند ۳, ۵, ۷ و یا ۱۵ نفره باشند و به رقابت با یکدیگر بپردازند.
زمان بازی پینت بال ۲۰ دقیقه بوده و تیمی برنده است که موفق شود، در این بازه زمانی بدون اصابت گلوله پرچم تیم مقابل را برداشته و در داخل زمین خود در جایگاه مخصوص قرار دهد.
درصورتی که در مسابقه‌ی پینت بال، در زمان تعیین شده تیمی نتواند پرچم تیم حریف را تصاحب نماید تعداد بازیکنان داخل زمین ملاک برنده بودن می‌باشد.
برای انجام مسابقات لااقل ۸ داور و یک سرداور باید حضور داشته باشند.

انواع مسابقات

پینت بالیست ها در این ورزش از قوانین و استراتژی‌های متفاوتی تبعیت می‌کنند. ۴ سناریوی تعریف شده در پینت بال جهان، برای پایان این بازی عبارتند از: تسخیر پرچم، حذف کامل بازیکنان تیم حریف، دفاع یا حمله به یک نقطه خاص و یا منطقه، گرفتن اشیاء مهم پنهان در منطقه بازی پینت بال.
اما چندین سناریوی دیگر نیز توسط افراد اجرا می‌شوند که نشان دهنده‌ی انعطاف بالای این رشته و سازگاری با انواع سلایق است.

ویژگی ورزشکاران

اینکه یک بازیکن همزمان بتواند فرار و حمله کند به نظر فقط توسط یک نابغه قابل تصور است اما یک بازیکن پینت بال باید بتواند با سرعت و چابکی پناهگاه مناسب را شناسایی و به طرف آن حرکت کند، علاوه بر آن باید مکان بازیکن حریف را شناسایی و سعی کند به او شلیک کند اما اینکه همان بازیکن در همان زمان بسیار کم بتواند درست هدف گیری کند و بازیکن حریف را حذف کند، او را به یک بازیکن سطح یک تبدیل می‌کند زیرا حتی اگر تمام دو مرحله اول را به درستی انجام دهد اما هدف گیری غلطی داشته باشد هم مکانش لو می‌رود و هم امکان حذف شدن خودش را افزایش میدهد.

قهرمانان پینت بال

اولیور لنگ

بازیکن آمریکایی پینت‌بال که تنها با بیست و دو سال سن برنده بهترین بازیکن پینت بال سال شد. او تقریباً یک سوم از تمام رویدادهای حرفه‌ای پینت بال را که تاکنون انجام داده است، برده. همچنین مجله Splat او را به عنوان بهترین بازیکن پینت بال جهان رتبه بندی کرد.

رایان گرین استن

او هم یک پینت بالیست آمریکایی و یکی از اعضای موسس تیم پینت بال حرفه‌ای سلسله سن دیگو است و با آن تیم بیش از هر تیم دیگری در تاریخ این ورزش در مسابقات حرفه‌ای قهرمان شده است.